Settelen in Kaihura

Lieve allemaal,
Een kleine vertraging, maar hier is mijn nieuwe reisverslag dan eindelijk. Ik schrijf dit keer vanuit mijn bedje in Villa Maria (zo heet het complex waarin we wonen), want ik ben ziek! Niks ergs hoor, gewoon verkouden en de voornaamste reden dat ik niet kan lesgeven is dat ik mijn stem kwijt ben.
De afgelopen twee weken is er veel voor mij veranderd hier in Kaihura. Na het weekend in Kampala, wat overigens erg leuk was, heb ik namelijk besloten dat hele dagen in het weeshuis toch iets te heftig was. Daarom heb ik in overleg met project trust, in die week rondgekeken op de 3 basisscholen hier en daarna kon ik kiezen waar ik in de ochtenden wilde gaan werken. Ik ben hier in feite toch extra bij gekomen en daardoor had ik meer flexibiliteit in mijn project, iets wat erg fijn was:). Ik heb toen besloten dat ik op St. Mary's wilde werken. Het is een grote school met grote klassen, maar het voordeel hier was dat Elspeth hier vorige week ook weer voor het eerst zou beginnen en we dus samen een nieuwe start zouden maken. Zij kon hier namelijk de eerste tijd niets doen, omdat de leraren in opleiding hun stages hier deden en alle reguliere leraren hadden daardoor vrij.
Vorige week maandag zijn ik en Elspeth dus samen naar St. Mary's gegaan en hebben we met de andere 2 primary 5 leraren een rooster gemaakt. Er zijn drie p5 klassen, a b en c van elk ongeveer 80 leerlingen. Elke ochtend geven Elspeth en ik beide onze verschillende engels' les aan de drie klassen. We geven dus drie keer de zelfde les van 50 minuten. Dan is het pauze en na de pauze geven we eerst elk aan 1 van de drie klassen onze science les en de laatste klas doen we of samen of een van ons beiden doet die les.
Deze week ging het lesgeven al bestwel goed en ik vind het heel leuk om te doen. Soms is het wel moeilijk om ze allemaal stil te krijgen en ervoor te zorgen dat echt iedereen begrijpt wat je zegt. Primary 5 is namelijk de eerste klas waarin de leerlingen alle lessen volledig in 't engels krijgen dus het engels niveau is nog niet erg hoog. Ook zijn de kinderen bij mij en Elspeth drukker, omdat ze dondersgoed beseffen dat de ' Muzungu's' hen niet zullen slaan. De andere twee leraren doen dit wel en het is helaas nog heel gewoon hier in Uganda. Maar toch veroordeel ik Adolf (tja ik zou die naam ook niet kiezen voor mijn kind..) en Patrick, de andere twee leraren, hier nieto m omdat het zoals ik al zei helaas heel gewoon is om te doen hier. Dat betekend trouwens niet dat ik niet in discussie met ze ga! Jullie kennen mij en wil altijd mijn mening laten horen, dus heb al veel discussies met ze gehad XD. Maar ze zijn beiden heel aardig en zeker Adolf is heel behulpzaam. Patrick komt altijd te laat en daardoor lopen zijn lessen altijd uit waardoor elspeth (die altijd na hem lesgeeft) vaak buiten moet wachten en soms haar les helemaal niet meer kan geven. De science lessen zijn trouwens heel leuk om te geven! Deze week was het onderwerp geiten dus ik weet nu alles over het hoeden voeden en broeden van geiten in Uganda :).
Ondanks het feit dat St. Mary's een van de betere scholen in Uganda is, hebben de kinderen nog steeds niet veel. Ik heb voor engels en science een (soort van) boek waarmee ik mijn lessen kan voorberieden,maar de kinderen hebben alleen schriftjes en een pen. De les bestaat daardoor vooral uit het overpennen van wat ik allemaal op het bord schrijf en de oefeningen die ik ze opgeef moeten ze daardoor meestal in hun pauze doen, maar 'dat zijn ze gewend'. Wel doe ik elke keer aan het einde van de les een spelletje met ze als ze lief zijn geweest en je kunt merken dat ze dat heel erg waarderen. De manier van lesgeven is hier gewoon heel erg strikt waardoor ze heel blij zijn met een spelletje galgje!

Maargoed genoeg over het lesgeven, ik zal nog wat vertellen over de weekenden. Het weekend in Kampala was heel erg leuk. Vrijdag avond kregen we eerst bezoek van Dr. Stockley die ons zijn 6 regels uitlegde, die ervoor moeten zorgen dat we niet in een kist naar huis hoeven. Ze luidden als volgt:
1. Hakuna Matatu (ga niet in een matatu..): matatu's zijn de taxibusjes hier en blijkbaar levensgevaarlijk! Helaas kunnen we ons eigenlijk niet aan die regel houden want het is de enige (betaalbare) manier om ergens te komen.
2. Neem je anti-malariatabletten.
3. Just get bilharzia, maar kom naar de kliniek voor pillen: bilharzia krijg je namelijk door te zwemmen in de meren hier en is verder niet gevaarlijk zolang je het behandeld.
4. Als je moe bent, ga naar bed: blijkbaar de no. 1 reden dat mensen naar huis komen!
5. Sheer common sense: vooral uitkijken met boda-boda's. Als je er in je eentje opgaat, wil het namelijk nog wel eens voorkomen dat ze je zegmaar niet brengen waar je wilt zijn.. Ook dit is elk jaar in Uganda een keer met een PT-volunteer gebeurd..!
6. Don't get aids: spreekt voor zich neem ik aan!
Na z'n praatje waren we allemaal wel een beetje in shock, maar het was goed om dit allemaal te weten en we zijn die nacht het nachtleven van Kampala gaan verkennen en dat was echt heel leuk! Op zaterdag zijn we toen naar 'the club' gegaan, waar we hebben gezwommen en de voetbalwedstrijd Kenya-Uganda hebben gekeken. Helaas werd het gelijkspel en dat was niet genoeg voor Uganda om door te gaan naar de volgende ronde in de Africa-Cup. Hierdoor konden we op zaterdagavond niet weg, omdat men bang was voor rellen in het centrum.

Het weekend daarna zijn we thuis gebleven en op zaterdag hadden we een begrafenis. De zus van de co-teacher van Phoebe was namelijk overleden. Het was bestwel heftig, maar heel bijzonder om mee te maken. Natuurlijk kregen we de vier muzungus een ereplaats en voorrang in de rij voor het eten. Iets waar ik nog steeds niet aan gewend ben en nogal beschamend vind, maar goed!
Afgelopen weekend was de hele groep bij ons thuis! Heel gezellig en veel gelachen. Het is een groot voordeel dat we hier zoveel ruimte hebben en ben Eilis dan ook nog steeds enorm dankbaar voor deze accomodatie :).

Nou ik ga maar eens een eind maken aan dit enorm lange reisverslag! Ik hoop dat ik morgen weer kan lesgeven en m'n stem weer terug heb, want ziek thuis zitten is hier maar saai!

Veel liefs,
xxxxx Carolien