Maart!

Lieve allemaal,
De afgelopen weken zijn weer voorbij gevlogen. Er is veel gebeurd en we hebben veel gedaan. Gelukkig alleen maar leuke dingen en indrukwekkende nieuwe ervaringen. Zo hadden we op 11 februari de introductieceremonie van Florence, een van de leraressen op Hope Academy.
Om tien uur vertrokken we in Eilis’ kleine autotje naar het ouderlijk huis van Florence (en Emmanuel, de directeur, deze zijn nl. Broer en zus) Het was een lange, hobbelige en stoffige rit, zo dwars door de Ugandese wildernis! Toen we aankwamen waren ze nog volop in voorbereiding en alles liep natuurlijk uit. Maar toen alles bijna klaar was, warden we in onze Tooro (‘ons ‘ koninkrijk) kleding gehsen en we zagen er echt belachelijk uit, maar ach! Daarna hadden wij allen eigenlijk een hele grote rol in de hele ceremonie, iets wat we niet verwachtten toen Florence aan ons vroeg of we een betje konden helpen, maar wel heel leuk! Zo moesten we eerst de gasten, de familie van de bruidegom, Joseph, verwelkomen en hen speldjes geven. Daarna knielden we voor hen en gaven we ze melk uit traditionele kalebassen. Dat was nogal ingewikkeld want we mochten niet op of om kijken en we moesten achteruit de ‘kamer’ uitlope. Daarna gingen we naar de rest van de gasten in een veld met grote open tenten en moesten we ons officieel voorstellen aan Joseph. We kwamen dansend binnenlopen en moesten toen opnieuw knielen en daarna weer achteruit weglopen. Rhona en ik moesten dit twee keer doen (in verschillende outfits) omdat er verschillende teams waren en Florence ons ook in haar team wilde hebben. Het was een grote eer en superinteressant om zo’n grote rol te mogen hebben! Nadat de ceremonie over was, was ere ten en muziek! Helaas moesten we toen terug, omdat Eilis niet in het donker wilde rijden, maar het was een geweldige dag!

De volgende dag hebben we een van de kratermeren in fort portal bezocht, lake Kyaninga. We hadden er wel over gehoord, maar dat hetzo gaaf zou zijn hadden we niet verwacht! Blauw helder water en een sort Jurassic Parc/ jungle achtige scenery. De randen gingen recht naar beneden, het schijnt zo’n vierhonderd meter diep te zijn! Na een heerlijke dag vol zwemmen, gingen we verbrand en doodop terug naar Kaihura om daar braaf onze lesjes te plannen. Die week was een vrij gewone week en het lesgeven gaat nu heel goed. Ik leer de kinderen steeds beter kennen en ze zijn opeens muisstil als ik praat en ze werken goed mee. Ook doen we af en toe liedjes, zo kennen ze al Hakuna matatu, twinkle little star, old macdonald en wat andere kinderliedjs. Het zijn echt de slechtste zangers die ik ken, maar ze doen hun best ;)….

In dat weekend zijn we naar Fort portal geweest en bleven we daar slapn. Wel zonder Phoebe, want haar oom en tante (Jessie, een meisje van de groep, haar ouders) waren er en zij ging dat weekend en de week erna met hen reizen. Het weekend was heel leuk en relaxed en ook leuk om nou eens een nachtje in fort portal te slapen. De week erna was voor ons maar een kort weekje, want op donderdag moesten we voor onze visa’s naar Kampala. In die week hebben we gestart met het weven van een tas. Die maken ze hier van bananenbladeren en de mensen in de bringing hope craft shop leren nu aan ons hoe we dat moeten doen. De eerste keer was lasting, met veel gepriegel, maar daarna ging het goed en het is erg leuk om te doen.
Donderdag vretrokken we dus naar Kampala met goede hoop op een special pass, die ons zes maanden langer in Uganda zou houden. Helaas ging het allemaal niet zo gemakkelijk en moesten we tot de zaterdag erna blijven en kregen we maar drie maanden. We waren dus een hele week in Kampala en dat was wel heel leuk, ondanks dat we ons wel schuldig voelden over 7 dagen school missen, maarja wij konden er ook niets aan doen!
Toen we zaterdag terug gingen, kwam Sam met ons mee. We hadden die hele week in Kampala met hem opgetrokken en hij wilde graag zien hoe ons project werkte, omdat hij de week erna naar Mbale zou gaan om les te geven, maar hij vond het allemaal een beetje eng en kwam daarom eerst even proberen bij Rhona’s school. Hij was heel aardig en het was een leuke week zo met visite. We zijn met hem naar Lake Kyaninga geweest op donderdag, want we hadden een vrije dag vanwege international womensday. Vrijdag hebben we opnieuw gezwommen, nu in het zwembad in Kyenjojo wat Phoebe had ontdekt! Echt heerlijk, nu het zo heet is. Zaterdag hebben we de grote eetkamer van het weeshuis geverfd (foto komt snel!!) wat nu een stuk fleuriger is met bloemen, een heel groot home again sign, en het gebed wat de kinderen altijd voor het eten zeggen. Iedereen was er heel blij mee, met name Faith, (baas van bringing hope!) die het blijkbaar nog special had vermeld in de kerk op zondag.
Die nacht zijn we met kussens , slaapzakken en dikke truiende theevelden in gegaan, want we gingen kamperen in een van de vele thee-stal-huisjes. Helemaal open, maar wel met een dak, lagen we daar midden in de theevelden! Het was heel gaaf en we hadden ook de stormlantaarn en de gitaar nog mee voor een extra gaaf effect :). Die zondag waren we moe van het verven en weinig slap dus lagen we voor pampus aan het zwembad. We zijn allemaal flink verbrand, maar ondertussen is dat rood in bruin veranderd dus het is niet zo erg!

Oja ik en Phoebe hebben op dinsdag ook nog meegelopen op een outreach van de kliniek! We gingen naar een klein dorpje enzette alles op in een kerkje. Toen alles klaar was begon het testen van de mensen op HIV. Dat was wel een beetje eng in het begin, maar na een paar keer niet meer en het was eigenlijk heel gemakkelijk. Het was wel heftig om de cijfers te zien, want zo’n vijftien procent was HIV+… Gelukkig waren er ook een hele hoop opgeluchte mensen en hebben we zo’n 160 mensen kunnen testen op die dag.
Afgelopen week hebben we ook zo’n vier keer bij Eilis gegeten, ik denk dat ze Sam wel aantrekkelijk vond haha! Nu is hij trouwens in Mbale, ik hoop dat alles goed gaat met hem daar.
Nou dat was het wel weer!
Take Care,
Veel liefs, xxxxxxxx
carolien