Vanalles!

Lieve Allemaal,
Sorry dat ik al zo lang niets van me heb laten horen, maar hier is dan eindelijk mijn nieuwe blog. Er is veel gebeurd in de afgelopen anderhalve maand dus laat ik maar bij het begin beginnen!
Vlak voor Pasen kwamen de moeders van Elspeth en Rhona naar Uganda en Phoebe’s hele familie (2broertjes, vader en moeder). Die week (geloof ik de week van 4 april) ontmoette ik beide moeders en dat was heel leuk. Elspeth’s moeder is klein, zelfs kleiner dan Elspeth en Rhona’s moeder is net zo lang als Rhona dus uit elkaar houden was gelukkig niet moeilijk! Ze bleven een paar nachtjes in Kaihura waardoor ik die week eigenlijk bijna niet alleen ben geweest en toen zij verder trokken, vertrok ik naar Kampala voor het Paasweekend.
Het paasweekend was heel erg leuk. Zoals ik al zei vertrok ik op donderdag naar Kampala en dat was gezellig. We gingen uit, maar ik en Beth Petrie vonden er niet zoveel aan dus besloten we om drie uur snachts maar even de supermarkt te gaan leeg kopen, die is namelijk 24 uur open. De volgende dag vertrokken we allemaal, een beetje brakjes, naar Masaka. Chloe en Hannah’s project is daar namelijk vrij dichtbij en we besloten met z’n allen hen op te zoeken, omdat we daar nog het hele jaar niet zijn geweest. Die nacht sliepen we in Masaka en gingen we uit in Club Ambiance. Het was een heel fancy gebeuren wat je niet echt verwacht in Uganda, maar het was heel mooi met mooi tapijt enzo echt grappig! Die nacht sliepen we met z’n achten, Hannah, Chloe, Bex, Abi, Beth Cairns, Richie en ik, in 1 hotel kamer met maar twee bedden, dus dat was lekker knus! De volgende ochtend gingen we naar het project, in Kiwangala, een heel klein dorpje, een uurtje rijden vanaf de verharde weg in Masaka. Hun project lijtk me heel leuk. De school zag er voor Ugandese standaard goed uit en ook hun huisje was gezellig. Ze slapen in een huisje met twee kamers, een redelijk grote tuin en een kat. We hebben vooral gewoon veel gekletst daar en Bex heeft haar (uitstekende!) kookkunsten geshowed. De volgende dag was het voor mij alweer tijd om naar huis te gaan en dat was wel een lange rit. Ik vertrok om 9 uur smorgens en om acht uur savonds kwam ik pas in Kaihura aan. Gelukkig had ik nog wel tweede paasdag om een beetje uit te rusten.
De week na pasen was ik de hele week alleen maar dat gaf eigenlijk niet zoveel. Soms vond ik het wel een beetje saai, maar ik ben veel in het weeshuis geweest en ik heb mijn tas die week afgemaakt. Het lesgeven ging die week wat minder, want de kinderen raken een beetje teveel gewend aan mij. Zo dringt het steeds meer tot ze door dat ik ze niet zal slaan en daardoor zijn ze erg druk. Ik vind het nog steeds wel leuk hoor, want ondanks de chaos in mijn klas is het in ieder geval wel gezellig en ik mag de kinderen graag en ik geloof dat ze mij ook wel mogen. Ook waren er aan het eind van die week, op vrijdag en zaterdag examens, maar die heb ik gemist want ik was een weekendje bij Beth Cairns thuis in Myanzi (ongeveer 3 uur van mij vandaan, richting kampala). Bex was er ook en we hebben een heel gezellig weekendje gehad zo met zijn drieen en het was fijn om weer even wat aanspraak te hebben. Zondag toen ik thuiskwam was Phoebe ook weer thuis en we hebben de hele avond aan een stuk door alles bijgepraat wat natuurlijk weer erg gezellig was. Ze vond het gelukkig niet al te moeilijk om weer gedag te zeggen tegen haar familie, maar ze had wel een hele leuke tijd gehad. Ik heb haar ouders en broertjes maar heel even gezien, maarja ik ga haar nog wel opzoeken in Engeland voor een wat langer bezoekje!
Die week kwam iedereen weer thuis en waren er examens op school en sportdag. We zijn naar het lerarencollege gelopen (ik Phoebe en elspeth) wat zo’n 8 km heen en 8km terug was, maar het was wel leuk zo met alle kindjes. De sportdag was een beetje saai deze keer want het waren meer regionale sportdagen dus onze eigen leerlingen deden bijna niet mee. De week ervoor was ik zelf ook al in mijn eentje naar de sportdag geweest, dat was wel erg leuk, want St. Mary;s had gewonnen dus I kwas erg trots op mijn leerlingen! Wel was het nu weer fijn om wat gezelschap te hebben, want de Ugandese collega’s zeggen nog steeds niet heel veel.
Dat weekend, op de 21e april, gingen we naar de trouwerij van Florence en Joseph. Het was heel erg leuk en mooi om te zien en er werd veel gezongen en gedanst. Eerst gingen we in Eilis autotje naar het dorpje van Florence (zo’n anderhalf uur van Kaihura) en na de ceremonie daar ging iedereen naar het huis van Joseph wat zo’n anderhalf uur de andere kant op ligt van Kaihura! Gelukkig maakten wij met z’n vijven wel een pitstop bij Eilis’ huis, voor wat koffie en koekjes! De ceremonie was heel erg zoals ik het me thuis ook kan voorstellen (ik ben nog nooit op een trouwerij in NL geweest, maarja) maar dan net even op zijn Ugandees. Eerst zeiden ze allebei gelukkig ‘ego’ (ja in Rutooro) en gaven ze elkaar de ringen en toen werd de cake aangesneden door hen en kon het feest beginnen. Er waren ook heel veel speeches wat wel een beetje saai was want ze waren allemaal in Rutooro. Ook Eilis gaf nog een speech, maar doordat iedereen dacht dat ze Irish (in de zin van Irish potatoe) heette, denkt iedereen nu dat ze echt aardappel heet. Die r’s en l’s zitten bij de Ugandesen toch nog niet helemaal goed (ook grappig als ze over elections praten….).
Na de trouwerij kon de vakantie voor ons echt beginnen en het was nog maar een paar nachtjes totdat mijn familie zou komen!! Ik heb die week eerst nog in het babieshome, Sanyu, gewerkt en donderdag kwam mijn familie dan eindelijk naar Uganda. Het babieshome was heel erg leuk. Veel babies, zoals Titus, Gideon, Daniel, Mark , Melissa en Olivia waren er nog en iedereen was blij mij weer te zien en ik was blij hen weer te zien. Ook heb ik er deze keer nog een paar lievelingetjes bij gekregen. Zo waren Hannah en Margret twee nieuwe meisjes. Hannah is zo’n 6 maandjes oud en echt een schatje. Altijd lachen en dan steekt ze ook haar tong uit wat heel grappig is en Margret is een beetje gek, maar ook heel leuk en ze begint gelijk te lachen als je haar oppakt. Ook de nieuwe jongetjes Winston en Colin zijn heel leuk. Winston is heel donker en al 1.5 jaar oud maar omdat hij zo slecht behandeld is loopt hij geestelijk en fysiek erg achter. Het is echt een schatje hoor, maar de littekens op zijn handjes en voetjes zijn wel moeilijk om aan te zien. Wat er precies gebeurd is weet ik niet.. Colin is net als hannah 6 maandjes oud en heeft een speciaal dieet, omdat hij veel problemen heeft met zijn buik. Ik heb Colin in de tijd in Sanyu veel gevoed en dat heeft wel een band geschept, want toen ik na dat mijn ouders weg waren weer terug kwam wilde hij alleen nog maar door mij gevoed worden :P.
Donderdag 26 april was het dan zover. Mijn ouders en bas kwamen eindelijk naar Uganda en… ik was die dag net ziek. Ik heb daardoor de hele dag in bed gelegen en overgegeven maar gelukkig ging het ‘savonds al wel weer wat beter waardoor ik ze wel kon ophalen van het vliegveld. Het weerzien was wel emotioneel maar het voelde gelukkig al heel snel weer vertrouwd. Jean Paul (die heeft mij ook ooit naar Kaihura gebracht) bracht ons die avond van Entebbe naar Kampala en dat was wel een gekke rit hoor! We bleven twee nachtjes in Kampala en in die tijd heb ik ze alles laten zien. Garden City waar we altijd inkopen doen, en waar Papa en Mama de hele souvenir winkel leeg hebben gekocht. De craft market, voor nog meer souvenirs, het babieshome en Owino market. Alles hebben we bezocht. Helaas voelde ik me de eerste dagen nog steeds niet erg goed, maar met een beetje meer rust ging het prima.
Na Kampala gingen we naar Kaihura. Ze vonden het heel bijzonder om mijn huis en het dorpje te zien. Ik heb daar ook mijn pakketen (met eten, kleding en andere dingen van thuis :)) opengemaakt, waar ik nu nog heel erg blij mee ben, eindelijk weer hagelslag! Ook hebben we wat lokkaal eten geprobeerd (posho, matooke en millet) wat niet erg in de smaak viel, maar gelukkig vonden ze de rolex (rolled eggs, chappati met omelet:P) wel erg lekker. Het weeshuis maakte, net als het babieshome trouwens, wel veel indruk, maar volgens mij vonden ze het ook erg mooi om allemaal te zien. Natuurlijk heb ik ook mijn school en klas laten zien, maar helaas waren er niet erg veel kinderen, want het was natuurlijk vakantie! Na twee nachtjes in mijn huisje gingen we toen naar Fort Portal waar we veel kratermeren hebben gezien en naar Kibale zijn geweest voor Chimptracking. Het chimptracking was echt te gek en we zagen drie chimpanzees van heel dichtbij en we konden ze zo’n uur bestuderen. Het zijn echt net mensen, zo grappig! Ook kon ik in Fort Portal genieten van het hostel. We sliepen in Ruwenzori view guesthouse en dat Is gerund bij een Nederlandse mevrouw Ineke. Het is erg mooi en lekker rustig en het ontbijt was echt te gek, een boterham met kaas!! En ook bacon en alles wat je maar wilde :).
Na Fort Portal zijn we met Mustafa, onze chauffeur voor een paar dagen, naar Queen Elizabeth gegaan. Eerst deden we een safari op het kazinga kanaal, waar we met zo’n 10 nederlanders in een boot zaten en dat was wel grappig. Veel gezien en ook de boottocht zelf was gewoon erg mooi. Die nacht sliepen we in een safaritent wat echt heel gaaf was, want je kon snachts de nijlpaarden en wrattenzwijntjes gewoon zo rond horen lopen! We gingen de volgende ochtend vroeg opnieuw op safari, maar we konden helaas geen leeuw vinden, maar wel veel gazelles, olifanten en nijlpaarden. We moesten die dag ook nog helemaal rijden naar het zuiderlijk deel van het park, Ishasha, omdat daar de boomklimleeuwen zouden zijn dus daar gingen we opnieuw… OP SAFARI :P. Het was echt een hele mooie safari in Ishasha, maar de leeuwen hebben we helaas niet gezien. Wel een grote groep met hele grote olifanten heel erg dichtbij gezien wat erg gaaf was. Wat jammerw as is dat onze auto niet heel geschikt was voor het terrein en daardoor kwamen we ondanks Mustafa’s geweldige stuurkunsten vast te zitten in de modder. Gelukkig konden een stel fransen ons eruit trekken, maar daarna zaten we toch niet echt relaxed in de auto meer, omdat het terrein alleen maar modderiger leek te worden. Elke keer als er een grote plas was, had Mustafa zijn ritueeltje. Stoppen, een beetje achteruit, stuur vast grijpen gassen en hopen dat we neit weer vast zouden komen te zitten.
Die dag moesten we ook nog naar Kabale rijden, wat een beetje stressvol was, want er was een weg afgesloten waardoor we er zo’n 4 uur langer over deden en ook stond er nog een truck midden op een smal paadje vast, waardoor we er eerst niet langs konden, maar na wat hakwerk van lokale kinderen kon mustafa er toch langs, maar wij bleven maar even uit de auto vanwege de afgrond waar hij echt vlak langs moest rijden. Gelukkig was dit allemaal goed gekomen en kwamen bij de verharde weg aan. Helaas was het toen al bijna donker en viel Mustafa’s auto bijna uit elkaar. Gelukkig kwamen we na een hoop stress, geslip en regen om 9 uur savonds aan in Kabale. Iedereen lekker geslapen en de volgende ochtend gingen we naar Lake Bunyoni. Dat was lekker even relaxed en mooi om allemaal te zien. De volgende dag moesten we al naar Entebbe reizen, wat allemaal prima verliep. We moesten nog in Kampala stoppen want daar hadden we de souvenirs en de tas (de gewoven tas) die ik voor mama voor haar verjaardag had gemaakt nog staan. Uiteindelijk kwamen we om 3 uur in Entebbe aan en hadden we nog een leuke laatste avond met barbeque samen.
Het afscheid de volgende dag was heel gek. Net als toen op schiphol en in londen realiseerde ik me niet echt dat ze echt weg gingen en daardoor was ik niet erg verdrietig. Toen ik terug in het hotel kwam, vond ik het wel even moeilijk, maar gelukkig is het nu maar 2 maandjes in plaats van 8 maanden! We hebben echt een hele fijne tijd met elkaar gehad en ik vond het fijn dat ik alles aan hen kon laten zien. Ik heb echt heel erg genoten en ik mis ze nu alweer..
De laatste week in de vakantie ben ik weer naar Sanyu teruggegaan wat erg leuk was. Ook hadden we allemaal op vrijdag afscheid genomen van Beth Petrie, want die hield hetn iet meer uit in Uganda dus die ging terug naar Schotland. Ik ben blij dat ze die beslissing heeft genomen, want als je het op dit punt niet naar je zin hebt, is het denk ik beter om gewoon terug te gaan. Ze is inmiddels veilig thuis en mist ons erg, maar heeft het ook naar haar zin dus daar ben ik blij mee.
Op zaterdag nam ik afscheid in Sanyu wat moeilijker was dan ik dacht. Ik ga die kindjes nooit meer zien en heb geen idee wat er van ze terecht gaat komen. Dat is een gek idee, maar gelukkig weet ik dat ze in Sanyu in goede handen zijn en hopelijk krijgen ze een mooi adoptie gezin. Ook mocht ik die dag foto’s maken, iets wat erg uitzonderlijk is dus ik was echth eel blij! Ik ga de foto’s ook op deze site zetten, zodat ik ze in iedergeval nooit meer kwijtraak, want ze zijn me erg dierbaar :).
Ook heb ik op zondag en maandag de hele dag voor Fern gezorgd want die ligt helaas nu in The Surgery, dokter stockleys praktijk. Ze heeft over 200 parasieten in haar buik en het gaat helemaal niet goed met haar. Omdat haar partner Beth net naar huis was gegaan, zou ze eerst bij ons komen wonen, maar omdat het nu zo slecht gaat heeft zij ook besloten om naar huis te gaan. Ik vind het erg rot voor haar want ze vind Uganda te gek en ze is een heel toegeweidde vrijwilligster.
Nou vandaag had ik mijn eerste les weer. Dat was prima en ik vond het leuk hen zo blij te zien dat ik terug was. Ik moet zondag helaas al weer terug naar Kampala, om Ferns spullen te komen brengen (ze had in de vakantie wat tijd hier doorgebracht en toen spullen achtergelaten omdat ze dacht dat ze hier kwam wonen) en om een nieuw visum te halen. Ik hoop heel erg dat het gaat lukken met het visum, maar er is een kans dat we terug moeten, want het is een grote rotzooi geworden met ons visum . Even duimen nog maar dan, want ik wil nu in iedergeval echt nog niet terug naar Nederland!
Dat was het weer,
Ik laat snel weten of ik in Uganda kan blijven,
Veel liefs,
Xxxxxxxxxxxx Carolien