Eerste weekje

Lieve allemaal,
Het eerste weekje hier in Kitanga is voorbij. En wat voor een week!
Maar laat ik beginnen bij de reis hier naar toe. We vlogen met de gehele groep van Londen naar Kampala via Nairobi. En na gedag te hebben gezegd tegen mijn ouders en Bas in Londen begon het avontuur nu echt. Het was heel gezellig gedurende de reis, maar we waren toch enorm blij toen we uitgeput en wel aankwamen in het guesthouse in Kampala. Daar bleven we met de gehele groep twee nachten en op zaterdag ochtend ontmoetten we onze Ugandese host Peter en gingen Jennifer, Liam, Sam en Ik op naar Kabale. De reis duurde acht uur en toen we 's avonds aankwamen was het al te laat om naar Kitanga te reizen dus verbleven we in Kabale (voor 1.50 per persoon:P) De volgende ochtend kwam Peter ons weer ophalen en reden we in zo'n drie kwartier naar Kitanga. Hier eenmaal aangekome hadden ik en Jennifer het erg moeilijk. De omstandigheden hier zijn niet makkelijk (geen douche, stromend water, geen elektriciteit en wel een longdrop, regenseizoen en complete darkness vanaf zeven uur). Ook de heimwee bracht ons in een achtbaan van emoties en om elk klein ding worden we nog steeds erg emotioneel. Maar het gaat al beter en we raken gewend aan de omstandigheden.
De leraren staakten deze week dus op het begin waren er helemaal geen kinderen, maar op dinsdag kwamen er wat kinderen van het Special Needs Education Center en (omdat er geen leraren waren) hebben we de hele dag spelletjes met ze gespeeld, wat erg leuk was want ze zijn allemaal ADORABLE! Woensdag gingen we naar Kabale om wat boodschappen te doen en bij te komen van de cultuurshock e.d. Dat was erg fijn en een hele gezellige dag met Jennifer. Donderdag waren de leraren van SNEC terug dus toen waren ze van plan les te geven, maar na twee uur gaven ze het op dus hebben we opnieuw spelletjes gespeeld en smiddags onze kleren geprobeerd te wassen en met een returned Uganda volunteer Rebecca gepraat. Ze was een paar jaar geleden met P.T. naar Kabale geweest en het was fijn dat onze achtbaan van emoties normaal schijnt te zijn! Ook heeft ze ons tips gegeven en ons aangeboden 1 of 2 dagen in de week bij haar te komen werken in het weeshuis voor wat meer afwisseling (iets wat ons beiden erg leuk lijkt als het mag van onze host).
In de primary school waren trouwens nog steeds geen kinderen omdat de staking nog niet is opgeheven. Maar de kinderen van het SNEC zijn echt heel leuk en bijzonder. De dove kinderen leren ons gebarentaal waardoor ik nu beter met hun kan communiceren dan met de anderen, want de lokale taal Kuchicka kennen we nog totaal niet en ze kunnen geen woord engels behalve: "good morning madame, how are you madame, im fine madame, thank you madame :)" Voor de kinderen met een hoorprobleem heb ik nu al een zwak. Allemaal zo vrolijk en gezellig, echt heel erg leuk!

Ook genieten Jennifer en ik van onze avondjes bij kaarslicht hier. We hebben lekker eten (gewoon pasta enzo:P) en geen portio met bonen zoals bij de lunch (iets wat we allebei nauwelijks door onze keel krijgen haha!) Ook warmen we water op om lekker ons gezicht te wassen en thee te maken. We hebben een gastoestelletje in ons kleine huisje en een bank met stoelen dus dat is erg fijn:) Jennifer leest een boek en ik ben druk in de weer mt mijn puzzelboek. Zover ons avond ritueel.

Volgende week hopen we dat de stakingen afgelopen zijn en de scholen weer gaan draaien. Al hebben we nog niet echt een idee wat we moeten doen, want de kinderen hebben allemaal al lerearen die hun lesgeven. Dit moeten we dus nog even bespreken met Peter.

Peter onze host is trouwens heel aardig. We zijn een van de eerste vrijwilligers hier en daardoor wil hij het ons zo comfortabel mogelijk maken, echt heel schattig (maar de avocado's hebben we toch maar in de longdrop gegooid haha!)
Nou ik denk dat ik over 1 of 2 weken weer wat van me laat horen, hopelijk met wat meer informatie over wat we nou eigenlijk gaan doen en met wat meer kinderen in de school!

Take care daar in Europa (en Oceanie !!) Heel veel liefs,
Carolien