Laatste blog!

Het is bijna juli en bijna tijd om naar huis te gaan. Gek hoor, ik krijg de kriebels in mijn buik als ik erover nadenk en voel me heel blij en verdrietig tegelijkertijd. Het idée van thuis is aan de ene kant heel vertrouwd en aan de andere kant ook een beetje eng. Ben ik nog hetzelfde? Zijn de mensen om me heen nog hetzelfde? Wie weet is Nederland overspoelt met water! Ook gebeurd alles voor het laatst deze dagen. Zo hadden we gister avondeten met Eilis, wat de laatste keer was, want zij gaat woensdag naar huis en wij zijn tot maandagavond in Kabale. Ook hadden we dinsdag avond haar afscheidsfeest hier, wat heel gezellig was. Alle Hope Academy (inclusief 7 nieuwe amerikaanse vrijwilligers van die school nu) was er en natuurlijk Vincent. Het was heel gezellig en we hadden een uitgebreid buffet gekookt en Eilis vond het allemaal heel erg leuk dus dat was fijn.

De afgelopen maand is in iedergeval weer heel leuk geweest! Het weekend na mijn laatste blog, gingen we met ons vieren naar een huisje bij een van de kratermeren van Fort Portal. Een vriend van ons is dat namelijk aan het bouwen en het is nog niet helemaal af, maar wij mochten er toch een weekendje in! Heel mooi was het en het had een OVEN!! Wat dus gebeurde op zaterdag toen we onze pasta in de oven hadden gezet, was dat we alle vier voor de oven zaten en gewoon staarden hoe het gaar werd. Haha, ik vraag me af of ik dat thuis ook ga doen met de wasmachiene, oven en koelkast! Verder hebben we veel gewandeld rondom de meren en ook veel gezwommen. Het was gezellig zo met z’n viertjes, het voelde echt alsof het een familievakantie was! Ook was de weg ernaar toe erg bijzonder, we kregen namelijk een lift van een politieauto. De politieauto’s in Uganda zijn helemaal open en daardoor konden de mensen in Kaihura ons allemaal zien. Er was grote oproer, want iedereen dacht dat we gearresteerd waren. Gelukkig konden we uitleggen dat we alleen maar een lift kregen met de politie en toen kon iedereen hard lachen om ‘de gekke muzungu’s’.

Het weekend daarna gingen we, opnieuw met z’n viertjes, naar Katwe. Thomas, een amerikaanse vrijwilliger die we de vorige keer toen we in Katwe waren hadden ontmoet, woont daar namelijk en bood ons een slaapplaats voor dat weekend aan. Het was heel gaaf, want Katwe ligt midden in het Queen Elizabeth national park en omdat het flamingo seizoen is daar nu, waren er veel flamingoes bij het kratermeer. Opnieuw dit weekend veel gelopen, eerst rond het kratermeer en daarna om het grote zoutmeer. Het was wel jammer dat Elspeth en ik allebei een beetje ziek waren, maar gelukkig was het vooral ‘snachts en konden we overdag nog veel doen. Ook kwamen we op een van onze wandelingen een enorme berg olifantenpoep tegen (we waren immers in een national park), maar gelukkig bleven de olifanten zelf weg op onze wandelingen. Wel zagen we olifanten onderweg vanuit de auto, iets waar je toch niet aan gewend raakt, heel gaaf!
Vorig weekend hadden we wel weer even behoefte aan de stad dus gingen we naar Kampala. Dat was weer heel leuk en ook gek, omdat we relatief gezien al lang niet meer waren geweest. Ook was het leuk om de rest van de groep weer eens te zien, want voor zo’n vijf weken was het alleen ons vieren. Het ging goed met iedereen en we hebben veel bijgepraat. Ook waren er twee vrijwilligers van vorig jaar, Molly en Becky. Het was heel leuk om hen te ontmoeten en ze waren heel aardig. Veel gepraat over hoe het thuiskomen is en dat was geruststellend! Ook hadden we een nieuw restaurant ontdekt: Ari-rang, een koreaans-chineesrestaurant waar je op de vloer zit en je benen onder de tafel gaan. Het lijkt dus alsof je allemaal geen benen hebt, wat grappig was. Op zaterdag hebben we (een beetje brak vanwege de nacht ervoor) door heel kampala gesjouwd voor alle inkopen die we allemaal aan het doen zijn voordat wenaar huis gaan. We hebben dus heel veel in Oweeno-markt rondgelopen en veel dingen gevonden! Zo heb ik 2 broeken, een dikke trui (die ik echt heel veel drag nu, want het is opens heel koud in Uganda!), 4 shirts en 2 jurkjes gekocht. Het geweldige van Oweeno is, is dat bijna alles er 2000 of 3000 shillings is, wat minder dan een euro is. Een superplek om te shoppen dus! Ik weet alleen niet hoe ik al die kleren mee naar huis moet nemen, maar dat is van latere zorg. Al mijn lange rokken en jurken ga ik in ieder geval aan het weeshuis geven dus dat scheelt. Na een geslaagde trip door Kampala gingen we op zaterdag nacht opnieuw uit wat gezellig was. Op zondag ging ik voor de laatste keer van Kampala terug naar Kaihura. Heel raar om te beseffen dat je dat tripje, wat je zo vaak hebt gedaan, nu alleen nog maar gaat doen op weg naar het vliegtuig terug naar huis.
Vandaag gaan we opweg naar Lake Bunyoni in Kabale. We hebben vrijdag en maandag vrij gekregen voor een laatste reunie allemaal samen daar. Ik heb er heel veel zin in om iedereen weer te zien en het zal fijn zijn om een laatste weekend allemaal samen te hebben. We nemen de nachtbus van Fort Portal vannacht, daar kijk ik niet zo naar uit, want de bussen zijn hier nogal oncomfortabel, maargoed we overleven dat ook wel weer! Het is zo’n 9 uur naar Lake Bunyoni dus het is wel fijner om dat ‘snachts te doen, zodat we niet nog een dag op school hoeven te missen. Volgende week staat de week in het teken van afscheid nemen. In mijn laatste weekend hebben we een afscheidsfeest hier in ons huis en gaan we op zondag naar de kerk. Ook wil ik zoveel mogelijk tijd als mogelijk in het weeshuis verblijven. Om dag te zeggen tegen al die geweldige kinderen die we daar hebben ontmoet. Ik heb heel veel respect voor hen gekregen dit jaar. Zeker na deze week. We moeten allemaal een community study doen voor project trust, waarin je zoveel mogelijk moet vertellen over de mensen om je heen. Daarvoor heb ik alle profielen van de kinderen in het weeshuis bekeken en het is echt heel bewonderenswaardig hoe dapper die kinderen allemaal zijn geweest. Hun verhalen zijn verschrikkelijk en toch lijken ze allemaal zo sterk en blij. Heel verdrietig, heel bijzonder en vooral iets wat ik me voor de rest van mijn leven zal herinneren.

Op maandag ga ik dag zeggen tegen mijn klas. Ik ga het heel moeilijk vinden denk ik, want ik kan het echt goed met ze vinden nu. Patrick, onze co-leraar in P5, vertelde deze week in mijn klas dat ik snel weg zou gaan en de reacties waren echt hardverscheurend. Een klein meisje, Kasimiire, barstte in huilen uit en ook was er veel protest en vroeg iedereen waarom ik nou weg moest gaan. Ik ken alle kinderen bij naam nu en ze zijn allemaal leuk. Volgende week gaan we alleen maar leuke dingen doen en dan maandag een afscheidsfeestje in de klas.

Hopelijk komen de nieuwe vrijwilligers van St. Mary’s ook in Primary 5a, want dan hebben ze in ieder geval een hele leuke klas!
Volgende week dinsdag vertrekken we met z’n viertjes naar Kampala. Op vrijdagnacht vertrekken Beth Cairns, Sam, Chloe en ik dan naar het vliegveld en zondag 15 juli kom ik aan in Schiphol. De meeste anderen vertrekken de 25e juli. Ze moesten namelijk eerder vertrekken, omdat het immigratiekantoor ons maar 2 maanden langer wilde geven met ons nieuwe visum. Dat betekend dat Rhona en 5 anderen een maand eerder dan verwacht moeten vertrekken. Eerst was Rhona heel verdrietig, en vooral boos op Project Trust, omdat ze onze visums gewoon niet goed hebben georganiseerd, maar nu is ze een beetje aan het idee gewend en is ze steeds meer enthousiast om naar huis te gaan. Voor Elspeth, Phoebe en Jessie is het ook gek, want omdat zij een toeristenvisum hebben (niet via het immigratiekantoor) blijven zij wel tot het einde in Augustus.
Zoals de titel al zei, dit was mijn laatste blog in Uganda. Ik zal nog een laatste update geven in Nederland, maar ik kan het dan ook gewoon allemaal in ‘real-life’ aan jullie vertellen! AAAAAAAAH!!
Tot snel, heel snel!
Veel liefs, xxxxxxxx carolien